Zespół Aroganckiego Opozycjonisty

Nowy Przewodnik psychiatryczny zawęża zakres normalności.

Psychiatrzy opracowują piątą korektę ‘Diagnostycznego i statystycznego przewodnika chorób psychicznych’ (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders; w skrócie DSM-5).

Mają nadzieję, że uda im się dodać do nowego wydania, które ma się ukazać w roku 2013, całą masę nowych chorób psychicznych. Niestety, tak się składa, że wiele z tych chorób to po prostu różnice pomiędzy osobowościami i zachowaniem różnych ludzi.

Przewodnik DSM wydawany przez Stowarzyszenie Amerykańskich Psychiatrów (American Psychiatric Association) jest wykorzystywany przez lekarzy na całym świecie zawodowo zajmujących się psychiatrią. Nowe wydanie może zawierać takie „choroby”, jak „zespół aroganckiego opozycjonisty”, do którego zaliczane są osoby charakteryzujące się modelem „negatywistycznego, wyzywającego, nieposłusznego i wrogiego zachowania w stosunku do zwierzchnikow”. Niektóre z „symptomów” tego schorzenia to tracenie panowania nad sobą, irytowanie innych ludzi i bycie „drażliwym”.

Inne „choroby”, które mają się tam znaleźć, to wady osobowości, takie jak zachowania aspołeczne, arogancja, cynizm i narcyzm. Są tam nawet kategorie ludzi, którzy się obżerają, i dzieci, które mają napady złości. Dzieci przejawiające cechy ekscentryczności związane z ich unikalnymi osobowościami można zgodnie z nową wersją przewodnika zaliczać do chorych umysłowo.

„Pogląd, że różnice charakteru są swego rodzaju chorobami umysłowymi , nie tylko rozgrzesza ludzi z osobistej odpowiedzialności, ale pozbawia ich także ich unikalnej osobowości. Redukuje ludzi do rzeczy, które nie mogą same myśleć i które należy kontrolować przez leki „ – pisze Ethan A. Huff.

Wielu ludzi uważanych za uzdolnionych i utalentowanych, których styl zachowania podobnie jak ich talenty wykracza poza społeczne normy, to najczęściej ekscentrycy.

Dr David Weeks, autor książki ‘Eccentrics: A study of Sanity and Strangeness’ ( Ekscentrycy – studium zdrowia psychicznego i dziwności), udzielając wywiadu amerykańskiej telewizji publicznej PBS, stwierdził, że ekscentryczni ludzie „są stale nonkonformistyczni i to od bardzo młodych lat i że wiele ekscentrycznych i utalentowanych dzieci należy do tej samej grupy”. Karmienie lekami takich dzieci doprowadziłoby do wyeliminowania potencjalnych przyszłych wynalazców i twórców.

„Gdyby siedmioletni Mozart usiłował dziś skomponować swoje koncerty, mógłby być zdiagnozowany jako dziecko z zespołem braku koncentracji uwagi (ADH) i doprowadzony lekami do jałowej normalności” – podkreśla George Will w artykule opublikowanym w Washington Post.

Jedną z nowych jednostek chorobowych proponowanych przez autorów ‘Diagnostycznego i statystycznego przewodnika chorób psychicznych’ jest „Syndrom ryzyka psychozy” („Psychosis Risk Syndrome”; w skrócie PRS) wymyślony przez Australijczyka roku, Patricka McGorry’ego. Definicja PRS opiera się na kontrolnym wykazie objawów, które stanowią według psychiatrów wczesne oznaki psychozy lub schizofrenii. W rezultacie oznacza to, że wszystkich należy faszerować lekami przeciwko chorobom umysłowym, na które nie cierpią.

Okazuje się, że mamy powody do obaw, ponieważ McGorry upiera się przy twierdzeniu, że co drugi człowiek cierpi na chorobę umysłową i że prawie połowa populacji doświadczy jej w czasie swojego życia.

Allen Frances, który nadzorował proces aktualizacji przewodnika DSM-4 i jest zagorzałym przeciwnikiem wersji DSM-5, sugeruje, że „normalność jest gatunkiem zagrozonym”, częściowo za sprawą „chwilowej mody na diagnozowanie” i „epidemiczne” nadmierne diagnozowanie, które grozi „wywołaniem przez DSM-5 kilku dalszych epidemii”.

Prof. Til Wykes z Instytutu Psychiatrii King’s College w Londynie ostrzega: „To kurczy zbiornik normalności do objętości kałuży i w końcu dojdzie do tego, że pozostanie niewielu ludzi, u których nie zdiagnozowano choroby umysłowej”.

Najnowsze wydanie magazynu ‘Journal of Menthal Health’, ktory redaguje prof. Wykes, zawiera jego przestrogę dotyczącą planowanych zmian napisaną wspólnie z doktor Fellicity Callard.

Prof. Wykes twierdzi, że diagnozowanie u pacjenta „ryzyka” może prowadzić do niepotrzebnych psychologicznych lub medycznych kuracji, a dr Callard dodaje: „Jeśli te jednostki chorobowe zostaną wprowadzone, ludzie, u których będą one zdiagnozowane, okażą się najprawdopodobniej stosunkowo młodymi osobami. Jakie będą implikacje zdiagnozowania u kogoś potencjalnej możiwosci choroby zamiast rzeczywistej przypadłości, nietrudno przewidzieć”.

Nie powinniśmy zapominać o prawdziwej sile kryjącej się za rewizją ‘Diagnostycznego i statystycznego przewodnika chorób psychicznych’, czyli firmami farmaceutycznymi. Te firmy są gotowe szczodrze wynagrodzić tych, którzy zaliczą wiecej ludzi do grupy umysłowo chorych i potrzebujących odpowiednich leków.

„Najwłaściwszym podejściem do tej sprawy jest uznanie psychiatrów i producentów leków, którzy lansują te nonsensy, za cierpiących na choroby umysłowe” – konstatuje Huff. – „To raczej oni wymagają umieszczenia w odpowiednim zakładzie”.