Prawda o tym, kim jesteś, jest nieskończenie głębsza, a jednak osiągalna wyłącznie poprzez pozwolenie ideom na temat tego, kim jesteś w chwili obecnej, na odejście – WSZYSTKIM tym ideom. A liczba tychże koncepcji, idei, oraz ich subtelnych odcieni, jest bliska nieskończoności. To dlatego Przebudzenie jest tak trudne. Jak długo posiadasz w umyśle jakąkolwiek ideę czy koncepcję odnośnie tego, kim jesteś, tak długo siebie samego uważasz za wzorzec w obrębie świadomości, który podtrzymuje żywot twych przekonań. A jeśli przekonaniom tym pozwolisz opuszczać cię jedno po drugim, zauważysz najpierw, ze jest ich niezliczona ilość, następnie – że sama idea kogoś, kto pozwala na opróżnienie się ze swoich przekonań, prowadzi do nowej, bardzo silnej identyfikacji, kontrolującej wszystkie pozostałe przekonania. Przedkładasz warstwy osobistych przekonań nad coś, co w istocie jest samą świadomością. Nie ma ona nic wspólnego z indywidualną osobą. Mimo to dosłownie walczymy o utrzymanie tej właśnie odrębnej egzystencji, która jest przyczyną naszej niewoli i cierpienia. Lecz prawdę powiedziawszy istniejemy jako odrębne osoby nie w większym stopniu niż woda w pustynnej fata-morganie. „Osoba” jest jedynie następstwem połączenia wydarzeń. Pojawiają się wyraźnie obiektywne doświadczenia, a my kreujemy subiektywny podmiot, któremu one się ukazują. Następnie wokół tej pozornej subiektywności, opartej na zasadniczym nieporozumieniu, tworzymy cały zestaw ideologii i koncepcji, budujemy dualistyczny wszechświat, który szczególnie przywiązany jest do pojęć o tym, co słuszne i niesłuszne, i w ten sposób nasze cierpienie jest pewne i utrwalone. Musimy zdobyć się na spostrzeżenie, iż głównym źródłem cierpienia i bólu jest nasz upór w podtrzymywaniu ideologii skupionych na osobowości, która nie istnieje. Jest z nami dokładnie tak, jak z kłębkiem sznurka. Jeśli rozwiniesz sznurek, by sprawdzić, czy cokolwiek jest w środku, zostaniesz na końcu tylko ze stertą sznura oraz pustą przestrzenią. Gdy rozwiniesz idee i przekonania, które składają „ciebie” w całość, wszystko, co po tym pozostaje, to pusta przestrzeń. Nie ma „ciebie” w tej postaci, w jakiej to sobie przedstawiasz. Powstaje wobec tego zasadnicze pytanie: „kim jesteś?” Dopóki nie zaczniesz poważnie stawiać sobie tego pytania i nie sięgniesz do głębin świadomości, szczerze i odważnie rezygnując ze wszystkiego, co nie jest tobą, dopóty trwać będzie pozorne istnienie wystawione na „grad zajadłych strzał losu”.