4) Można komentować i zamieszczać swoje materiały, pod warunkiem że będą ściśle powiązane z absolutem.

5) Jeżeli wyczuje za dużo umysłu - przenoszę do kosza.

Moje nauczanie nie jest dla zwykłego człowieka
Satyam Nadeen swoje credo zatytułował, Wielki Kosmiczny Żart, i chyba zawarł w nim istotę nauk Maharaja z Bombaju,

Myślisz, że powinieneś stać się oświeconym. Daruj sobie, już nim jesteś
Myślisz, że musisz podążać jakąś ścieżką, żeby dotrzeć do celu...Nie męcz się, nie ma żadnych ścieżek.
Myślisz, że oświecenie jest celem. Odpuść sobie, nie ma żadnego celu...
Myślisz, że powinieneś zmienić siebie i świat, żeby uczynić go bardziej znośnym. Wyluzuj się, nie masz niczego do zrobienia...
Myślisz, że znajdziesz Boga w Indiach, czy Tybecie...Nie ma dokąd zmierzać...Świadomość jest wszędzie, i taka sama.
Myślisz, że twoja osobista historia ma jakieś znaczenie...Wszystkie są takie same, niezależnie od tego, jak przebiegały.
Myślisz, że twoja historia jest prawdziwa...W żadnej mierze, to tylko iluzja, to tylko sen...
Myślisz, że panujesz nad swoim życiem...Żart, jesteś tylko marionetką w rękach Źródła.
Myślisz, że masz wolną wolę i dokonujesz wyborów...Nic z tego, jest tylko przeznaczenie, stopniowo odsłaniające swoje oblicze.
Myślisz, że masz jakiś wrogów w świecie....Mylisz się, oni, jak i wszystko inne, to tylko Źródło.
Myślisz, że jest jakaś tajemna formuła pozwalająca znaleźć Boga...Zrelaksuj się, nie musisz nikogo szukać, już jesteś u siebie.
Myślisz, że Bóg życzy sobie podniesienia poziomu świadomości na planecie.. Dobre sobie, to tylko Źródło bawi się w granicach stworzonych przez siebie ograniczeń.
Myślisz, że Bóg uczynił ciebie odpowiedzialnym za twoje postępki...Nie zawracaj sobie tym głowy, nie ma czegoś takiego jak karma.
Zabawiasz się osądami, radujesz ocenami, lubujesz w porównaniach. Zamęczasz preferencjami. Zatrzymaj się wreszcie, wszystko jest dokładnie takie, jakie być powinno.
Chcesz być kimś ważnym i szanowanym. Daj spokój, po prostu bądź.
Boisz się śmierci jako najbardziej tragicznego wydarzenia twego życia. Odwagi, śmierć jest końcem ograniczeń...
Masz nadzieję na lepsze życie następnym razem...Jaźń nie inkarnuje. Jest tylko Źródło, Ja Jestem.
Żałujesz przeszłości, zamartwiasz się teraźniejszością, lękasz się przyszłości...Przebudź się ! Jesteś nieskończonym Źródłem, bawiącym się swoim snem.
Podniecają ciebie wszelkiej maści spiskowe teorie. Nie ma żadnego spisku, to tylko źródło bawi się ze sobą.
Myślisz, że twoje życie ma jakiś cel...Nie ma indywidualnego Ja mającego cel. Jest tylko Źródło. Ono cię powołało i nigdy nie poznasz celu przez swój, siła rzeczy, ograniczony umysł.
A tak mawiał mędrzec z Bombaju:

Ostateczną odpowiedzią jest: NIE MA NICZEGO TO TYLKO ŻART
A kiedy jednego dnia zapytałem mojego Mistrza medytacji o pewną /wówczas dla mnie ważną sprawę, odparł:

Daj sobie spokój, to tylko żart....

Czym jest "absolut" ?

@Detro zgadnij o kim mowa

SOMNAMBULIZM

O tym wszystkim mówią święte księgi, ale ty nie będziesz w stanie zrozumieć z nich ani słowa - zanim się nie obudzisz. Ludzie pogrążeni we śnie czytają święte księgi i w oparciu o nie krzyżują Mesjasza. Musisz się obudzić, aby pojąć sens tych świętych ksiąg. One mają sens jedynie dla przebudzonych. Podobnie i rzeczywistość. Nigdy jednak nie będziesz w stanie oddać tego słowami; może bardziej za pomocą czynów. Ale i wówczas trzeba się będzie upewnić, czy nie rzucasz się w działanie po to, aby uciec przed negatywnymi uczuciami. Wielu ludzi rzuca się w wir działania pogarszając tylko sprawę. Nie przychodzą z miłości, lecz wypchani są negatywnymi uczuciami. Poczuciem winy, złością, nienawiścią, pewnego rodzaju poczuciem niesprawiedliwości lub czymś podobnym. Musisz upewnić się co do "swej" istoty, nim podejmiesz działanie. Musisz upewnić się co do tego, kim jesteś - nim zaczniesz działać. Niestety, kiedy ludzie śpiący przechodzą do działania, zamieniają po prostu jedno okrucieństwo na drugie, jedną niesprawiedliwość na drugą. I trwa to tak bez ustanku. Mistrz Eckhart mówi: "Nie przez działania będziesz zbawiony (lub przebudzony, nazywaj to, jak chcesz), ale przez swe bycie. Nie to, co robisz, będzie sądzone, ale to, czym jesteś". Co ci da karmienie głodnych, pojenie spragnionych, odwiedzanie więźniów?

Pamiętasz to zdanie ze św. Pawła: "Gdybym cały swój majątek rozdał na żywienie ubogich i własne ciało wydał na spalenie, a miłości bym nie miał, nic mi nie pomoże..." Nie twoje czyny, ale sposób bycia ma znaczenie. Wtedy możesz działać. Możesz, ale nie musisz. Dopóki nie jesteś przebudzony, nie możesz o tym decydować. Niefortunnie kładzie się cały nacisk na znaczenie tego świata, a bardzo mało uwagi poświęca się kwestii przebudzenia. Kiedy się już przebudzisz będziesz wiedział, co robić albo czego nie robić. Jak wiecie, niektórzy mistycy bywają bardzo dziwni. Jak Jezus, który mógł o sobie powiedzieć mniej więcej coś takiego: "Nie zostałem posłany do tamtych ludzi, ograniczam się do tego, co mam czynić właśnie teraz. Później, być może..." Niektórzy mistycy trwają w milczeniu. Niektórzy z nich śpiewają. Jeszcze inni zaciągają się na służbę. Nigdy nie można przewidzieć, co zrobią. Kierują się własnymi prawami, dokładnie wiedzą, co ma być zrobione. "Rzuć się w wir walki, ale serce twe niech trwa wśród kwiecia lotosu, u stóp Pana", jak to wam już wcześniej mówiłem.

Wyobraź sobie, że znajdujesz się w kiepskiej formie, w złym nastroju, ale ktoś pokazuje ci piękną okolicę. Krajobraz jest piękny, jednak twój minorowy nastrój nie pozwala ci zobaczyć czegokolwiek. Kilka dni później przechodzisz tą samą drogą i mówisz: "Wielkie nieba, gdzie ja byłem, że tego nie widziałem?" Wszystko staje się piękne, kiedy ty się zmieniasz. Albo spoglądasz na drzewa i góry przez szyby zalane deszczem: wszystko wydaje ci się rozmazane i bezkształtne. Masz ochotę wyjść i zmienić te drzewa i te góry. Poczekaj chwilę, sprawdź, jaka jest pogoda. Kiedy umilknie burza i przestanie padać, wyjrzysz przez okno i powiesz: "Jakże inaczej to wszystko wygląda." Widzimy ludzi i rzeczy nie takimi, jakimi są, ale takimi, jakimi my jesteśmy. Dlatego kiedy dwie osoby patrzą na coś czy na kogoś, reagują w odmienny sposób. Postrzegamy rzeczy lub osoby nie takimi, jakimi one są, ale zależnie od tego, jacy my jesteśmy.

Pamiętacie zdanie z Pisma Św. o tym, że dla kochających Boga wszystko przemienia się w złoto? Kiedy w końcu się obudzisz, nie będziesz próbował robić dobrych rzeczy - one po prostu będą się wydarzać. Zrozumiesz nagle, że wszystko, co cię spotyka, jest dobre. Pomyśl o ludziach, z którymi żyjesz i których chciałbyś zmienić. Oceniasz ich jako niestałych, nierozważnych, niepewnych, zdradliwych. Ale kiedy ty się zmienisz, to i oni będą inni. I ty będziesz inaczej na nich patrzył. Ktoś, kto wydawał się przerażający, teraz wyda się przestraszony. Ktoś, kto wydawał się grubiański, również wyda się dręczony lękiem. Zupełnie nagle nikt nie będzie w stanie cię zranić. Nikt nie będzie w stanie wymóc na tobie czegokolwiek. To coś takiego, jak na przykład wtedy, gdy zostawiasz na stole książkę, ja ją podnoszę i mówię: "Usiłujesz coś na mnie wymóc - muszę bowiem tę książkę wziąć albo nie wziąć." Jakże ludzie są zajęci oskarżając wszystkich dookoła, bombardując oskarżeniami życie, społeczeństwo, sąsiadów. W ten sposób nic nie będziesz w stanie zmienić; utkniesz w swym koszmarnym śnie, nigdy się nie przebudzisz.

Przećwicz to tysiąckrotnie:

a) zidentyfikuj swe negatywne uczucia

b) zaakceptuj, że są one w tobie, a nie na zewnątrz, w świecie

c) nie traktuj ich jako integralnej części "ja", są one bowiem czymś przejściowym

d) zrozum, że kiedy ty się zmienisz, zmieni się wszystko.

Jeff Foster mówi o oświeceniu i drodze duchowego poszukiwacza którym sam kiedyś był.

Spotkanie Publiczne z Mistrzem Zen Seung Sahn - pytania i odpowiedzi
Warszawa 16 kwietnia 1997 roku - część 2

Film pochodzi z archiwum Polskiej Szkoły Shim Gum Do
www.shimgumdo.pl

SENTENCJE, KTÓRE MOGĄ ODMIENIĆ TWOJE ŻYCIE...

Perły wśród rozmów ze Śri Nisargadattą Maharajem

http://www.jantra.com.pl/pliki/artykuly/art25.html

Cytaty » Anthony de Mello
- http://www.cytaty.info/autor/anthonydemello/1
- http://www.zamyslenie.pl/autorzy/Mello,Anthony,de
- http://pl.wikiquote.org/wiki/Anthony_de_Mello
- http://mojecytaty.pl/autorzy/a/anthony-de-mello/1.html

Trzy cudowne odpowiedzi

Na zakończenie chciałbym przytoczyć krótkie opowiadanie Tołstoja o trzech
pytaniach cesarza. Tołstoj nie znał imienia tego cesarza

Pewien cesarz pomyślał kiedyś, że gdyby tylko znał odpowiedź na trzy pytania,
nie błądziłby w żadnej sprawie: Jaki czas jest najodpowiedniejszy dla każdego działania?
Z jakimi ludźmi współpracować? Co jest najważniejsze do zrobienia?

Cesarz wydał więc dekret, w którym wyznaczył wielką nagrodę dla tego,
kto odpowie na jego pytania. Wielu, dowiedziawszy się o tym, niezwłocznie
udało się do pałacu. Każdy miał inną odpowiedź.
W odpowiedzi na pierwsze pytanie ktoś poradził, by cesarz sporządził dokładny
plan czynności z uwzględnieniem godziny, dnia, miesiąca i roku i później co
do joty go wypełniał. Tylko wtedy będzie podejmował każde działanie we
właściwym czasie.
Ktoś inny powiedział, ze nie da się wszystkiego zaplanować i ze cesarz
powinien odłożyć na bok próżne rozrywki i zważać na wszystko, aby wiedzieć,
kiedy co zrobić.
Trzeci śmiałek udowadniał, ze cesarz sam nie jest w stanie wszystkiego
przewidzieć i nie ma takiej znajomości rzeczy, by decydować, jaki czas
najlepiej odpowiada każdemu zadaniu Powinien więc powołać Radę Mędrców
i działać zgodnie z jej zaleceniami.
Czwarty rzekł, ze pewne sprawy wymagają natychmiastowej decyzji i nie
mogą czekać na konsultacje, lecz jeśli cesarz chce wiedzieć z
wyprzedzeniem, co się wydarzy, powinien zasięgnąć rady wróżów i jasnowidzów
Odpowiedzi na drugie pytanie tez nie były zgodne
Jeden twierdził, ze cesarz powinien mieć zaufanie do administratorów, inny
- że powinien polegać na kapłanach i mnichach, Byli tez tacy, co zalecali
współpracę z medykami i tacy, którzy za godnych zaufania uważali
wojowników.
Trzecie pytanie również przyniosło różnorodne odpowiedzi
Niektórzy twierdzili, ze najważniejszym zajęciem jest nauka, mm obstawali
przy religii, a jeszcze mm dawali pierwszeństwo ćwiczeniom wojskowym
Żadna z tych odpowiedzi nie zadowoliła cesarza, toteż nie przyznał nikomu
nagrody.

Po kilku nocach spędzonych na rozmyślaniach postanowił udać się do
pustelnika, który żył w górach i uchodził za oświeconego. Cesarz zapragnął
odszukać go i przedstawić mu swe pytania, chociaż dobrze wiedział, że
pustelnik nigdy nie schodził z gór, a przyjmował tylko biednych, odmawiając
wszelkiego kontaktu z ludźmi bogatymi i posiadającymi władzę. Cesarz
przebrał się więc za prostego wieśniaka. Rozkazał sługom czekać w dolinie, a
sam zaczął wspinać się w poszukiwaniu pustelnika.
W końcu dotarł do miejsca, gdzie mieszkał ów święty człowiek. Zastał go
przy skopywaniu ziemi w ogrodzie przed chatą. Kiedy pustelnik zauważył
przybysza, skinął głową na powitanie, po czym kopał dalej. Widać było, że
praca kosztuje go dużo wysiłku. Był już stary i za każdym razem, gdy
zagłębiał łopatę w ziemi, ciężko wzdychał.
Cesarz zbliżył się do pustelnika i powiedział: „Przyszedłem tutaj prosić cię
o odpowiedź na trzy pytania: Jaki czas jest najodpowiedniejszy dla każdego
działania? Z jakimi ludźmi współpracować? Co jest najważniejsze do
zrobienia?" Pustelnik słuchał uważnie, po czym poklepał cesarza po ramieniu
i wrócił do kopania ziemi. „Musisz być zmęczony" - powiedział cesarz.
„Pozwól, że ci pomogę". Pustelnik podziękował, dał mu łopatę, a sam usiadł
na trawie, by odpocząć.
Cesarz skopał dwie grzędy i ponownie zwrócił się do starca z pytaniami,
lecz ten nadal milczał. Po chwili wstał i wskazując na łopatę powiedział:

„Teraz ty odpocznij, a ja będę kopał". Cesarz jednak nie przerywał pracy.
Minęła godzina, potem druga, w końcu słońce zaczęło chować się za góry.
Odłożył łopatę i rzekł: „Czy odpowiesz na moje pytania? Jeśli nie możesz dać
mi odpowiedzi, proszę, powiedz, a wrócę do domu".
Pustelnik podniósł głowę i odezwał się: „Słyszysz? Ktoś tam biegnie".
Cesarz odwrócił się. Ujrzeli człowieka z białą brodą, wyłaniającego się z lasu.
Biegł jak szalony. Przyciskał ręce do zakrwawionego brzucha. Kierował się
prosto na cesarza i w końcu upadł przed nim nieprzytomny. Gdy cesarz i
pustelnik ściągnęli ubranie z nieznajomego, ujrzeli głębokie cięcie. Cesarz
starannie przemył ranę, po czym zabandażował ją własną koszulą, która w
ciągu paru minut nasiąknęła krwią. Wypłukał ją więc i powtórnie opatrzył
zranione miejsce. Czynił to wielokrotnie, dopóki krew nie przestała broczyć z
brzucha.

W końcu ranny odzyskał przytomność i spragniony poprosił o wodę. Cesarz
zbiegł do strumienia i wrócił z dzbanem pełnym świeżej wody. Tymczasem
słońce zupełnie zaszło i zaczęło wiać nocnym chłodem. Pustelnik pomógł
cesarzowi wnieść człowieka do chaty i ułożyć go na łóżku. Ranny przymknął
oczy i leżał spokojnie. Cesarz, wyczerpany długą wspinaczką i kopaniem
ziemi, oparł się o drzwi i zasnął. Kiedy się obudził, słońce już wzeszło. Przez
chwilę nie wiedział, gdzie jest i co tu robi. Spojrzał na łóżko i zobaczył, że
leżący tam człowiek też rozgląda się zmieszany. Ów przyjrzał się bacznie
cesarzowi, po czym słabo wyszeptał: „Proszę, przebacz mi".
„Cóż takiego uczyniłeś, że powinienem ci przebaczyć?" - zapytał cesarz.
„Wasza Wysokość, nie znasz mnie, lecz ja znam ciebie. Byłem twym
zawziętym wrogiem i przysiągłem zemścić się na tobie, gdyż w czasie
ostatniej wojny zabiłeś mego brata i zająłeś moje dobra. Kiedy dowiedziałem
się, że idziesz sam w góry do pustelnika, postanowiłem zaskoczyć cię w
drodze powrotnej i zabić. Czekałem długo, ale nie nadchodziłeś, więc
opuściłem kryjówkę, by cię odnaleźć. Zamiast ciebie napotkałem ludzi z
twego orszaku. Rozpoznali mnie i zadali tę ranę. Na szczęście zdołałem uciec
i przybiegłem tutaj. Gdyby nie ty, z pewnością już bym nie żył. Miałem
zamiar zabić cię, tymczasem ty ocaliłeś mnie przed śmiercią. Wstydzę się i
jestem ci wdzięczny bardziej niż słowa mogłyby to wyrazić. Jeśli przeżyję,
ślubuję służyć ci przez resztę życia i nakażę mym dzieciom i wnukom, by też
tak czyniły. Proszę, przebacz mi".

Cesarz nie posiadał się z radości, widząc, że tak łatwo pojednał się z byłym
wrogiem. Nie tylko mu wybaczył, ale też przyrzekł przysłać swego nadwornego
lekarza i służącego, by opiekowali się nim aż do całkowitego
wyzdrowienia. Wydał rozkaz służbie, by zabrano rannego do domu i wrócił do
pustelnika, chcąc prosić go po raz ostatni o odpowiedź na trzy pytania.
Pustelnik właśnie rzucał ziarno w skopaną wczoraj ziemię. Zatrzymał się i
spojrzał na cesarza:
„Masz już odpowiedzi na twoje pytania".

„Jakże to?" cesarz nie rozumiał.

„Wczoraj, gdybyś nie ulitował się nad mym wiekiem i nie pomógł mi
skopać grządek, zostałbyś zaatakowany w drodze powrotnej. Żałowałbyś
wtedy bardzo, że nie pozostałeś ze mną. Zatem najważniejszym czasem był
czas, kiedy kopałeś ziemię, najważniejszą osobą byłem ja i najważniejszym
zajęciem pomaganie mi. Później, kiedy zraniony człowiek dobiegł tutaj,
najważniejszym czasem był czas, który spędziłeś, opatrując jego ranę.
Gdybyś nie zrobił tego, umarłby i straciłbyś szansę pogodzenia się z nim.
Podobnie, to on był najważniejszą osobą i najważniejszym zajęciem -
opatrywanie rany. Pamiętaj, że jest tylko jeden najważniejszy czas, a ten czas
- to teraz. Chwila teraźniejsza jest jedynym czasem, jaki mamy. Najważniejszą
osobą jest zawsze ta, z którą właśnie przebywasz, która stoi przed
tobą, bo kto wie, czy jeszcze z kimkolwiek się spotkasz... Najważniejszym
zajęciem jest czynienie szczęśliwym tego, kto znajduje się obok ciebie,
albowiem samo to stanowi cel życia."



Opowiadanie Tołstoja brzmi jak zaczerpnięte z buddyjskich pism. Mówimy
o służbie społecznej, służeniu ludzkości, innym, którzy są gdzieś daleko, o
działaniu na rzecz pokoju w świecie. Często jednak zapominamy, że przede
wszystkim musimy żyć dla tych, którzy znajdują się obok nas. Jeśli nie
umiesz służyć swej żonie czy mężowi, dziecku lub rodzicom, jak będziesz
służyć społeczeństwu? Jeśli nie potrafisz uszczęśliwić swego dziecka, jak
możesz oczekiwać, że uczynisz szczęśliwym kogoś innego? Jeśli my z ruchu
pokojowego lub jakiejkolwiek służebnej wspólnoty nie będziemy kochać i
pomagać sobie nawzajem, to kogo pokochamy i komu pomożemy? Czy
pracujemy dla ludzi, czy tylko dla dobrego imienia jakiejś organizacji?